Nam Cat Tien national park

Gisteren weer vroeg op en met een busje naar het national park Nam Cat Tien. Eerst Saigon uit zien te komen. Dat is een hele uitdaging. Ondanks de brede snelwegen zit het verkeer muurvast en zijn we al twee uur bezig om de stad uit te geraken.
De reis naar Nam Cat Tien, 170 km, duurt in totaal 5 uur. Mede ook omdat de chauffeur niet sneller dan 50 rijdt en doorgaans minder, ook om alle kuilen te omzeilen.
Opeens staan we voor een wild stromende rivier. De chauffeur die geen letter Engels spreekt geeft aan dat wij het voertuig moeten verlaten. Hij zet koffers/ tassen op straat en daar staan we. De onzekerheid duurt maar kort. Het hotel blijkt aan de overkant van de rivier te liggen en een bootje is onderweg. Na enkele minuten zien we een oud houten bootje aantuffen. Ternauwernood weet het zich in de stroom staande te houden. Dat wordt nog spannend. Bij het instappen moeten we de reddingsvesten aan; mochten wij omslaan, nutteloze en waarschijnlijk vooral hinderlijke attributen. Gelukkig weet de veerman veilig de overkant te bereiken.
Daar worden wij opgehaald door een dame met een golfkarretje.
Wij zijn aangeland aan de rand van het tropische regenwoud.
Het karretje tuft over een betonnen pad naar het resort. Wij blijken een plek geboekt te hebben die een overigens slechte remake is van Fawlty Towers. Zelfs Basil is slecht gecast. Wel een echte Brit, maar een die zichzelf in deze negorij serieus neemt. Na alle prachtige plekken is dit wel even slikken. Alles is door en door vochtig; ja, dit is de jungle. Ik kan mij nu wat voorstellen bij de ellende van de Amerikaanse soldaten in de strijd tegen de Vietcong. Mien Dobbelsteen zou in dit resort goed van pas komen. Het huisje is niet bepaald proper, een doekje hier en daar zou geen kwaad kunnen. Ook de vochtplekken op de lakens en kussens is een ding. De douche levert een armzalig en ijskoud straaltje. Ik zal niet herhalen welk geweeklaag uit de monden van onze kids komt. Ze blijken echt verwende nesten te zijn.
'S middags worden wij opgehaald voor een eerste tour. Op de fiets de jungle in. Tijdens de stromende regen (we hebben weer een tropische bui te pakken) rijden we uiteindelijk vast in de modder. Op enig moment is doorfietsen niet meer mogelijk en keren wij terug. Nat tot in alle vezels. Als dan ook de douche het laat afweten valt de taak als ouder en hoeder van de goede sfeer niet licht.
In de avond is nog een trip op een open auto gepland om beesten te kijken. We zien niet veel. Een paar herten en een civet.
Het eten in het roofrestaurant met zicht op de kolkende rivier is prima. We hebben een gezellig en intensief familie diner. Mooi.
Vandaag worden wij om 7 uur opgehaald voor een wandeling naar Crocodile Lake. Eerst een stuk met de jeep (lekker achterop zitten) en dan een fikse wandeling door het tropische regenwoud. Een bijzondere ervaring. Vooral de tropengeluiden die je voortdurend omringen zijn thrilling. Helaas zijn de bomen door de regentijd vol in blad zodat wij nauwelijks dieren zien. Dat is wel jammer. Niettemin is de wandeling top. Het scheelt natuurlijk dat het vanochtend prachtig weer is. De zon schijnt en de temperatuur is lekker.
Nu weer terug in de would be Fawlty Towers. De regen klettert alweer op het dak. De lunch lonkt. Die zal wel weer ok zijn.
We maken een echte tropenervaring mee. Ondanks alle ongemak moet ik zeggen - nippend aan een ijskoud biertje - dat dit toch erg bijzonder is. Een mooie ervaring, die veel dingen in een perspectief plaatst. Louterend, zeker ook voor de kinderen, die zich inmiddels wat aangepast lijken te hebben.