Safed - Nazareth - Akko - Haifa

Op verzoek van een van onze lezers doe ik hier verslag van de afgelopen dagen (twee dagen een blog missen, was toch wat lang, bleek).
We waren, geloof ik, gebleven bij het Meer van Tiberias. Nadat we op onze ranch hadden ontbeten, werd de auto richting Safed gestuurd: een kunstenaarsdorpje op onze weg naar Nazareth. Een Europees-Mediterraans aandoend dorpje met zoals gezegd: kunstenaars. Eén lange weg met stalletjes en winkeltjes werd doorlopen en vervolgens werd er geluncht, met tegenover ons een oud viswijf dat duidelijk pissed-off was doordat geen taxi haar wilde komen halen; wat ons niet zo heel vreemd leek, als je afging op de manier waarop ze de ene na de andere chauffeur door de telefoon trok (of misschien wel keer op keer dezelfde). De chauffeur die haar kwam halen, had uiteindelijk besloten maar gewoon de rollator achterin te gooien, die vrouw aan haar lot over te laten en vooral hard te lachen in zichzelf. Tijdens dit alles verorberden wij onze broodjes en zetten wij daarna koers naar Nazareth. Papa was er inmiddels achtergekomen dat drie weken niet werken, onmogelijk was, dus voor überhaupt dingen te bekijken, sloot papa zich op in het guesthouse en zijn wij als "echte locals" bij een barretje gaan zitten en een potje gaan kaarten. Na een nachtje slapen het oude stadje in gelopen waar de aartsengel Gabriël naar het schijnt aan Maria verschenen is om te vertellen dat Jezus op komst was. Ergens rond die plek staat nu een grote kerk: the Church of Annunciation. Een oude kerk waar een modernere variant overheen gezet is en wij kwamen weer aan onze kerken-taks. Overigens interessant om te zien hoe andere landen Maria en Jezus afbeelden, er kwamen een Japanse Maria voorbij, een Kameroense, maar ook een heerlijk overdreven Amerikaanse. Afgetikt, uitgecheckt en door naar Akko, oftewel: het Scheveningen van Israël. Het beeld dat bij ons achtergebleven is: ordinaire viswijven, veel geschreeuw en getoeter. Snel door naar Haifa. Hier trokken we ieder ons eigen plan: papa moest nog een laatste maal aan de werktelefoon komen, de jongens hadden ontzettende voetbaldrang en mama en ik gingen op pad voor de indrukwekkende tuinen van de Baha'i: een enorme tuin verdeeld over tientallen hoogtemeters en met een enorme gouden koepel.
Nu ga ik me als de razende pieten omkleden (de rest zit al te titsen), gaan we op pad voor een ontbijtje en vertrekken we nog naar een bestemming, die op dít moment besproken wordt.