Van warm naar koud

Nu snel het volgende verslagje:

Vandaag zijn we gereisd van de warmste plek van het land (Miandrivazo) naar de koudste (Antsirabe). Vannacht dreven we nog uit ons bed. Nu zit ik dit stukje te schrijven in mijn wintertrui in een restaurant waar het haardvuur vrolijk knappert. Ons hotel wilde ons gisteren in de watten leggen. Helaas speelde onze darmen wat op zodat het genoegen wat getemperd werd. Vroeg op; om 7.00 uur met Eric in onze bolide. Al snel klommen wij flink. Een prachtig glooiend landschap met weinig inrichting. Onderweg wel mensen, tja waarnaartoe? Wij hebben de klok, zij de tijd! De dorpjes die wij kruisten waren aanvankelijk erg eenvoudig. Vooral lemen hutten met rieten daken. Wessel heeft er weinig van meegekregen. Lag uit te rusten op de achterbank. Nadeel van ons grote gezelschap is dat wij niet in een 4x4 passen. Dat betekent dus vaak stapvoets over de hele slechte wegen. Er wordt goud gedolven in de bergen! Met houten palen worden stukjes steen klein geslagen, waarna het gruis in het water wordt gezeefd. Wie weet blijft de jackpot over: 6 gram is al een topper. Na deze gold diggers verandert de omgeving. Huisjes zijn van steen. Zelf gemaakt uit de leem in de velden. Mensen zien er ook ontwikkelder uit. We bezoeken het Tritriva meer. Een vulkanisch gat met water. Een mooi plaatje, lekker omheen gewandeld en het meegekregen picknick pakket weggewerkt. Zo'n tripje is soms ook een beetje afzien.... Antsirabe blijkt een drukke stad, gelegen op 1.500 meter. Volgens Eric wonen hier tussen de 400 en 700.000 mensen. Precisie is niet zijn kwaliteit. Ons hotel blijkt een oase. Binnen een dikke muur staat een aantal kleine bakstenen huisjes. Heel mooi en sfeervol. Alleen de blokken hout in de open haard waren een voorteken. Nog lekker door de stad gewandeld met Sijmen als blanke wandelende Eiffeltoren. Bekijks genoeg.