23 juli: Tsara Camp
Door: Marit
Blijf op de hoogte en volg Annelies
24 Juli 2017 | Madagascar, Ambalavao
Na een luid te horen welkomsdans 'for the happiness' van de buren om 5:30u gaat om 7:00u de wekker om om 8:00u op pad te gaan voor een stevig rondje stappen. Er is gekozen voor de wandelroute 'Chameleon', waarbij de berg met deze naam bedwongen zal worden. We beginnen rustig: een vlak stuk lekker 'spazieren', onder andere door een dorp. Ik (Marit) krijg er zowaar plezier in. Vervolgens duiken we het bos in om ook daar nog wat (verre) familieleden van King Julian (ringstaartlemuren, oftewel: maki's) te zien föhnen, ook wel bekend als relaxen, in de zon. Daarna beginnen de heuvels die leiden tot de bergtop die multi-interpretabel blijkt te zijn: van kameleon, tot olifant en zelfs helikopter. Na ruim 3 uur rondbanjeren komen we aan bij het laatste stukje. De pater familias haakt af bij het zien van deze, om zijn eigen woorden te gebruiken, 'griezelige' klim en besluit te wachten met zijn rug naar de top: de hoogtevrees speelt hem parten: 1 down, 4 standing. Roger, de assistent-gids, past op papa, terwijl Cedric, de 'echte' gids, ons vakkundig naar boven leidt. Eenmaal aangekomen bij de top, waanzinnig hoog en zoals het een echte bergtop betaamt: in de vorm van een kam. Echter: dit was nog niet alles. Terwijl Wessel en ik nog even moeten acclimatiseren, brengt Cedric alweer een nieuw idee ter sprake: de kop van de kameleon bezoeken... Zijn rug mag dan wel hoger zijn: de kop is zeker een stuk enger. C. gidst ons langs een behoorlijk diepe kloof, waar je op je billen langs moet over een behoorlijk steile wand, richting de kop. Waar Wessel en ik bijna bevangen worden door angst voor de hoogte, balanceren Cedric, mama en Sijmen op het randje en genieten met volle teugen. (Ik zou zeggen: vraag bij terugkomst om de foto's (overigens 'made by iPhone', want de fotocamera heeft het begeven al hopen we dat hij vandaag of morgen als een feniks uit zijn as herrijst...)!) Dat genieten doen Wes en ik zeker ook (het is waanzinnig mooi) en het liefst achter een steen want dat bood nog wat "bescherming", maar dan wel met die verdomde terugreis in het achterhoofd... Zoals het echte avonturiers betaamd parkeren we die angst even en zijn we een paar minuten later weer veilig bij papa. We zetten de afdaling in; op naar een prachtige lunchplek (overigens ook op een plateau, maar papa overwint zijn angst voor even), waar we een heerlijke lunch nuttigen. De terugtocht verloopt zonder grote noemenswaardigheden en twee luttele uren later bereiken we ons (luxe) tentenkamp. Na die zes uur is een (weliswaar in twee tenten koude) open sky douche meer dan gewenst en krullen we ons, opgefrist en wel, op in de lounge met een boekje (WiFi kennen ze hier immers niet) en een drankje. Na een voor het eerst tamelijk vlezige kip naast een tafel vol net aangekomen Nederlanders het mandje weer in en morgen door naar Isalo.