Snorren rond Hoi An in een maatpak

De dag begon met joggen. Naar een naburig vissersdorpje gesjokt. Wel bijzonder om zo in je uppie door het Vietnamese platteland te rennen. Ik start om zeven uur. Na drie kwartier kun je me uitwringen. Terug bij het hotel een duik in het zwembad genomen.
Het ontbijt is in het restaurant dat op palen boven de rivier staat. Met de blik op de rivier en het klotsende water onder ons smaken de verse vruchten, pho noodle soep en eitjes opperbest.
Nadat de batterijen geladen zijn met nieuwe energie stappen wij in de hotel shuttle om de oude stad van Hoi An te verkennen. Een ticket kopen en je kunt alle bezienswaardige gebouwen bezichtigen.
Bij de tweede bezienswaardigheid slaat het noodlot toe. Judith is te zeer gefocust op de prachtige wierookluchters en mist daardoor een afstapje. Ze stort ter aarde en blijft geblesseerd liggen. Ondanks de liefkozingen van René blijkt verder lopen onmogelijk. Of het wierookstokje voor Budha opnieuw het gewenste resultaat zal hebben. Wij zullen wat extra bidden zodat Judith de rest van de vakantie weer kan rondspringen.
Hoi An is echt een leuke stad. Zeker ook omdat de oude binnenstad uitsluitend voor de benenwagen gereserveerd is. Wij sluiten af bij de overdekte Japanse brug en gaan daar lunchen. René heeft inmiddels een fiets gehuurd en heeft Judith ook naar deze plek getransporteerd. Zijn wij toch weer samen.
Dan om 2 uur breekt een spannend moment aan. Zullen de pakken en hemden passen? De couturiers hebben behoorlijk raak gemikt. Nog een paar retouches en wij zitten strak in het pak. Sijmen is een echte heer in zijn smoking. Bij het passen van het extra blauwe jasje vindt hij bij nader inzien toch een pak beter. Niet getreurd, er wordt gewoon een broek van dezelfde donkerblauwe stof bijgemaakt. 7 uur ' s avonds ligt alles klaar.
Daarna terug naar het hotel voor de broodnodige rust. Wel vermoeiend zo'n vakantie.
Rond half 5 gaan wij naar de overkant om een aantal brommertje te huren. Dat vinden de mannen natuurlijk geweldig. Kunnen zij eindelijk zelf gaan scheuren. Wij tuffen samen een uurtje door dorpjes en door de rijstvelden. Jelmer heeft de gashendel wat te ver opengezet. Hij komt in het zicht van de haven zonder brandstof te zitten.
In de avond terug naar Hoi An voor het galgenmaal. Wij eten weer voortreffelijk. Wat kunnen Vietnamezen toch heerlijk koken! Dat geldt overigens niet voor wijn maken. Op verzoek van Annelies bestel ik een fles witte Dalat wijn. Hoewel het proefslokje mijn smaakpapillen doet wegschroeien verroer ik geen vin en hou mijn Oosterse glimlach in de plooi. Het is mij direct duidelijk dat vragen om een andere fles geen zin heeft. In Dalat maken ze gewoon azijn die in een fles met een wijnetiket wordt gestopt. Nu snap ik waarom de meeste restaurants uitsluitend Australische en Chileense wijnen op de kaart hebben staan. Niettemin weer een ervaring rijker.
Vandaag reizen we weer verder. Om kwart voor tien gaan we naar het vliegveld van Da Nang. We vliegen naar Dalat, een stadje in de bergen. Vol verwachting kloppen onze harten. Wel nog enige tranen plengen vanwege het afscheid van onze dierbare reisgenoten. De familie Dioncre gaat vandaag naar een eilandje zuidelijker van Hoi An om nog enige dagen echt niks te doen. Wij hebben samen genoten! Maar ja, we doen dit inmiddels ook al zestien jaren.