Feynan - Petra

Aangezien de master-blogger verstek liet gaan en de blog vandaag zeker niet overgeslagen mag worden, neem ik het stokje even over.
Na gisteren over (grotendeels verlaten) wegen en met enkele déjà-vu's van Madagaskar van onze vorige grote trip; voor de geïnteresseerde (en oplettende) lezers: we waren weer eens in een kloof, we werden in een lokaal groentestalletje nog net niet met vaza/blanke aangesproken (was ook misschien wat veel van het goede: een meisje met zowel blote benen als blote armen, oeps...) en we sliepen in the middle of nowhere (waar we deze keer met onze eigen 4WD heenreden, i.p.v. dat we heen en weer geschud werden in een grote truck). Daarna dus, spendeerden we de avond op de allermooiste manier ooit. Ik waarschuw alvast voor een overdaad aan superlatieven: op het dak van onze zandkleurige lodge, midden in de wildernis, lagen wij naar de prachtige nachtblauwe lucht te staren met duizenden sterren, wáánzinnig. Zo'n ongelooflijk groot aantal heldere sterren hadden wij nog nooit gezien (ik zou zeker even naar de foto's informeren). Na een kort zen-moment kregen wij een cursus sterrenkijken. Terwijl wij op onze rug op een heerlijk matrasje lagen, gidste Suleiman, een medewerker van de lodge, die ons daarvoor ook de zonsondergang had geshowd, ons langs verschillende sterren en planeten, die we daarna ook konden aanschouwen door een serieuze telescoop. Fabelachtig en alleen al daarom móét ik hier terug.
Na een ontzettend warm nachtje, airco leken ze hier zwaar overrated te vinden, stond vanochtend een fijn wandelingetje op het programma. We zouden geen Kerckhoffs heten als onze voeten daar niet onmiddellijk van begonnen te trappelen. Na een uurtje of twee langs de Wadi gestruind te hebben en verschillende theekoppen bij bedoeïenen afgeslagen te hebben, begonnen onze magen alweer te knorren. De lunch zou starten om 12:30u, dus zoals het echte Hollandesi's betaamd, stonden vier van de vijf gezinsleden met de handen in het haar toen daar om 12:45u nog stééds geen buffet klaarstond... Toen om 14:30 dan eindelijk die maaltijd naar binnen geschoven was - het credo mañana, mañana is ook hier niet onbekend - kon Suleiman uitgezwaaid worden en de tocht richting Petra worden begonnen. Kaartjes zijn inmiddels in the pocket en ook de gids (een neef van de inmiddels welbekende Suleiman) is ontmoet, dus onze harten kloppen vol verwachting voor de tocht van morgen (via een achterdeur) door een van de "nieuwe" zeven wereldwonderen.